Nie umiem pisać streszczeń.
Ale umiem grzebać w internecie.
A "Dziecko w czasie" przeczytałam i myślę, że:
jeśli Wy książki nie planujecie na razie czytać,
albo planujecie, tylko nie teraz,
albo potrzebujecie dodatkowego bodźca do sięgnięcia po nią
to znalazłam coś w rodzaju esencji tej książki.
Tych kilkadziesiąt słów dobrze nakreśli, o czym teoretycznie będzie film z Benedictem Cumberbatchem w roli Stephena Lewisa. Teoretycznie, bo nie wiemy do jakiego stopnia adaptacja będzie odzwierciedlać powieść.
Znalazłam w
Notatniku Kulturalnym bardzo dobrą notkę z
2012 r.:
"Poznajemy naszego bohatera, który zaczyna snuć swoją
opowieść w niełatwym dla niego momencie. Jest samotny, zamknięty w sobie, żyje
trochę z dnia na dzień, biernie przyjmując to co niesie dla niego życie. Żyje
przeszłością wciąż wracając do zdarzenia, które zmieniło jego życie.
Miał
rodzinę - żonę, dziecko, ale podczas pewnego wypadu na zakupy jego mała
córeczka zniknęła. Nikt nie wie co się stało - została porwana, zagubiła się, a
może był jakiś wypadek? Żyje czy też nie?
Stephen Lewis wciąż zadaje sobie to
pytanie, zadręcza się nie tylko wspomnieniami, on wciąż żyje poszukiwaniami,
nawet jeżeli już sam nie widzi w nich szans i sensu. Jak ona się zmieniła? Czy
bym ją rozpoznał? Czy ktoś jej nie skrzywdził? Jakże inaczej przeżywali tę
stratę - on wciąż zmobilizowany do poszukiwań, pełen energii, tak jakby jego
systematyczne poszukiwania miały gwarantować sukces. Jego żona kompletnie się
zamknęła w sobie, wpadła w jakiś stupor, nie mogąc nawet znieść jego
aktywności, obecności. Bezradność, brak zgody, rozpacz. Wreszcie się rozstali.
Stephen mimo upływu czasu wciąż nie chce budować swojego życia na nowo. Po co?
Jego szczęście się skończyło. Teraz już nic nie ma sensu.
Obserwujemy więc jego funkcjonowanie i słuchamy jego toku
myślenia. Mimo tego, że został wciągnięty przez znajomych w pewną aktywność,
nie ma ona specjalnie dla niego większego znaczenia, bardziej żyje wspomnieniami
niż życiem realnym. Ale też te obowiązki pozwalają mu na to by wyszedł z domu,
nadają jakiś rytm dnia, gdyby nie to pewnie by wcale nie wychodził, zostało by
mu picie i przeszłość. To główny wątek powieści. Dochodzenie do tego by
pogodzić się ze stratą. Przecież nie oznacza to odrzucenia, zapomnienia, to
raczej pożegnanie i przyjęcie tego czego odwrócić się nie da. Jak dalej żyć?
Czy możliwe jest dalsze bycie razem w relacji po tak głębokiej traumie?
I podobne pytania wracają też w wątkach pobocznych, których
jest sporo. Niektóre nawet dość lekko i humorystycznie napisane. Mechanizmy
władzy (fajnie zarysowana postać Pani Premier i jej otoczenia), funkcjonowania
urzędów, tworzenia ustaw i pewnych strategii rozwiązywania problemów
społecznych... Gdyby to nie było momentami tak prawdziwe i straszne, byłoby
nawet zabawne.
Mamy też wątek retrospekcyjny dotyczący rodziców naszego bohatera. Czy
przyglądanie się związkowi rodziców nauczy czegoś Stephena.
A może to co pchnie
go do jakichś zmian, wyrwie go z marazmu to historia jego przyjaciela, który ma
poważne problemy psychiczne? Jak pomóc komuś kogo się nie rozumie? W wieku lat
40-stu nagle żyć jak dziecko, prostymi emocjami, odrzucając świat zewnętrzny i
jego oczekiwania?
Niełatwa powieść. Wymagająca uwagi, bo te wątki
przeplatając się sprawiają wrażenie chaosu. Ale całość to naprawdę smakowita
podróż w głąb psychiki, studium bólu, samotności i tęsknoty.
I nadziei."
TU także kilka słów na temat "Dziecka w czasie", ale uważam, że ten ktoś nie do końca zaakceptował podejście Iana McEwana do tematu.
Wczoraj w Kinie Kijów w Krakowie odbyło się wielkie otwarcie festiwalu.
RELACJA
Czy wiecie, że w tym samym czasie kiedy u nas (TU bilety!) będzie się odbywał polski konwent fanów Sherlocka Holmesa, Amerykanie będą mieli swój?
Problem polega zapewne na tym, że w styczniu i lutym borsuki mają młode, a utworzone przez nie komory dla ochrony potomstwa mogły się zapaść. Takie gniazda mogą mieć nawet do 20 metrów szerokości, dając schronienie mniej więcej pięciu borsukom, które to średnio dają życie trzem nowym borsuczkom :) 
Kilka pytań mieli okazję zadać także obecni na sali fani. Mimo, że w
sali kina Kijów zebrało się niemal tysiąc osób, atmosfera podczas
spotkania była swobodna, a goście w świetnym nastroju opowiadali o
produkcji "Little Favour". Nawiązując do pojawiającego się w filmie
czarnego charakteru - Rosjanina, Ackland wspomniał o decyzji Władimira
Putina zakazującej aktorom przeklinania w tamtejszych filmach pod groźbą
grzywny i więzienia. Cumberbatch skwitował decyzję jedynie krótkim:
"f*ck that sh*t". Gwiazdor przyznał też, że myśli nad spróbowaniem
swoich sił w reżyserii, zapewnił jednak, że nie chce, aby Sunny March
stała się tylko "nośnikiem jego próżności".
Gwiazdor wykonał także odcisk dłoni w płycie, która
potem znalazła się w Krakowskiej Alei Filmowej. 
Ekipa Sunny March na produkcję filmu pozyskała prawie 90 tys. funtów dzięki crowdfundingowi, czyli finansowaniu przez drobne, jednorazowe wpłaty dokonywane przez osoby zainteresowane projektem.
Miał
rodzinę - żonę, dziecko, ale podczas pewnego wypadu na zakupy jego mała
córeczka zniknęła. Nikt nie wie co się stało - została porwana, zagubiła się, a
może był jakiś wypadek? Żyje czy też nie? 
I podobne pytania wracają też w wątkach pobocznych, których
jest sporo. Niektóre nawet dość lekko i humorystycznie napisane. Mechanizmy
władzy (fajnie zarysowana postać Pani Premier i jej otoczenia), funkcjonowania
urzędów, tworzenia ustaw i pewnych strategii rozwiązywania problemów
społecznych... Gdyby to nie było momentami tak prawdziwe i straszne, byłoby
nawet zabawne. 
W młodości Benedict Cumberbatch zagrał w szekspirowskich sztukach w Open Air Theatre w The Regent's Park w Londynie (teatr na wolnym powietrzu w londyńskim Parku Regenta).
