185. Neapol '44 do obejrzenia - narrator: Benedict Cumberbatch
Zapraszam do obejrzenia i wysłuchania.
(niestety, na YT umieszczono film nielegalnie, pozostaje więc trailer lub oglądnięcie po zarejestrowaniu się na jakimś koncie...)
"Neapol '44" (Naples '44) - z głosem Benedicta Cumberbatcha:
Norman Lewis trafił do Włoch jako oficer komórki brytyjskiego wywiadu dołączonej do sztabu amerykańskiej 5. Armii. Młody Brytyjczyk nie spodziewał się, że rok później będzie wyjeżdżał z dziennikiem pełnym wspomnień o niezwykłym mieście i jego mieszkańcach.
Kiedy Lewis przybył do Neapolu, sytuacja – podobnie jak w reszcie
kraju – poważnie się komplikowała. Kampania włoska trwała, Mussolini nie
zamierzał się poddać, alianci wszędzie tropili faszystów, a cywile
musieli zmierzyć się z problemami wojennej codzienności. Brakowało
żywności, mafia rosła w siłę, a czarny rynek był jedynym ratunkiem dla
głodnego miasta. Jednak neapolitańczycy, dla których jedzenie było
ważniejsze nawet od miłości, wykazywali niezwykłą zdolność radzenia
sobie w każdej sytuacji. W dniach poprzedzających wyzwolenie wyjedli
wszystkie tropikalne ryby z miejskiego akwarium, a kiedy w nielegalnym
obrocie pojawił się makaron, zorganizowali wyścigi w jedzeniu spaghetti.
Napisany 30 lat później dziennik z rocznego pobytu młodego Anglika w Italii to galeria nietuzinkowych postaci i zapis niezwykłych zdarzeń z miasta, w którym ludzie pomimo wojny i okupacji żyli pełnią życia.
Reżyseria Francesco Patierno, narracja Benedicta Cumberbatcha,
plus mocny materiał archiwalny oraz zdjęcia z Neapolu lat 50-tych i 60-tych przedstawiają miasto rozdarte przez wojnę i powracające do życia.
"Norman Lewis był oficerem wywiadu, który nie umiał strzelać, wysłanym na wojnę, w której o bitwach dowiadywał się z plotek, stojąc w kolejce do kuchni. Jego dzienniki pokazują wojnę jako teatr absurdu i okrucieństwa, w którym śmierć jest zawsze przypadkowa, a cierpienie niezasłużone. Ten przepełniony ironią obraz wojny można śmiało porównać z „Paragrafem 22” Josepha Hellera – z tą tylko różnicą, że opowieść Lewisa jest autentyczna"
Na blogu jeszcze o Neapolu '44 TU :)
(niestety, na YT umieszczono film nielegalnie, pozostaje więc trailer lub oglądnięcie po zarejestrowaniu się na jakimś koncie...)
"Neapol '44" (Naples '44) - z głosem Benedicta Cumberbatcha:
Norman Lewis trafił do Włoch jako oficer komórki brytyjskiego wywiadu dołączonej do sztabu amerykańskiej 5. Armii. Młody Brytyjczyk nie spodziewał się, że rok później będzie wyjeżdżał z dziennikiem pełnym wspomnień o niezwykłym mieście i jego mieszkańcach.
Kiedy Lewis przybył do Neapolu, sytuacja – podobnie jak w reszcie
kraju – poważnie się komplikowała. Kampania włoska trwała, Mussolini nie
zamierzał się poddać, alianci wszędzie tropili faszystów, a cywile
musieli zmierzyć się z problemami wojennej codzienności. Brakowało
żywności, mafia rosła w siłę, a czarny rynek był jedynym ratunkiem dla
głodnego miasta. Jednak neapolitańczycy, dla których jedzenie było
ważniejsze nawet od miłości, wykazywali niezwykłą zdolność radzenia
sobie w każdej sytuacji. W dniach poprzedzających wyzwolenie wyjedli
wszystkie tropikalne ryby z miejskiego akwarium, a kiedy w nielegalnym
obrocie pojawił się makaron, zorganizowali wyścigi w jedzeniu spaghetti.Napisany 30 lat później dziennik z rocznego pobytu młodego Anglika w Italii to galeria nietuzinkowych postaci i zapis niezwykłych zdarzeń z miasta, w którym ludzie pomimo wojny i okupacji żyli pełnią życia.
Reżyseria Francesco Patierno, narracja Benedicta Cumberbatcha,
plus mocny materiał archiwalny oraz zdjęcia z Neapolu lat 50-tych i 60-tych przedstawiają miasto rozdarte przez wojnę i powracające do życia.
"Norman Lewis był oficerem wywiadu, który nie umiał strzelać, wysłanym na wojnę, w której o bitwach dowiadywał się z plotek, stojąc w kolejce do kuchni. Jego dzienniki pokazują wojnę jako teatr absurdu i okrucieństwa, w którym śmierć jest zawsze przypadkowa, a cierpienie niezasłużone. Ten przepełniony ironią obraz wojny można śmiało porównać z „Paragrafem 22” Josepha Hellera – z tą tylko różnicą, że opowieść Lewisa jest autentyczna"
- Adam Leszczyński, „Gazeta Wyborcza”
Na blogu jeszcze o Neapolu '44 TU :)
Komentarze